Een sterk anarchistisch Mardi Gras ensemble dat zijn natte roots vindt in de zompige moerassen van Zuid Louisiana aan het begin van de vorige eeuw.
Ooit beroemd geworden door de bloedstollende wijze waarop Drs. P. de muzikale en menselijke teloorgang van dit eens zo swingende orkest beschreef. Zie hiertoe het verzameld werk van deze eminente geleerde.
Teloorgang, jawel, doch op een wonderbaarlijke wijze uit het niets heropgericht, ja zelfs herrezen, aan de eveneens zompige randen van de Brabantse Peel.
De huidige bezetting is die van het traditionele New Orleans orkest met op de brommende bas: Frans Berkhout, op de schelle cornet: Frank van Valderen, op het rinkelend wasbord en drums: Rob van Doorn, op de rammelende banjo en met kwakende zang: Jan Scholtes, op de snerpende klarinet: Paul Grevelt en op trombone (als een defecte duikbommenwerper bespeeld): Albert van Woerden.
Kortom: sterk in consonant en dissonant.
Dit alles in zowel lopend als staand werk in binnen en buitenland. Rekening gehouden moet echter worden met het feit dat we hier gezien de gemiddelde leeftijd van de muzikanten te maken hebben met een “vermoeid looporkest”, zodat te pas en te onpas de gelegenheid tot zittend spelen word aangegrepen.
Het repertoire heeft hier niet hoorbaar onder geleden. De componisten mogen allen reeds meer dan een halve eeuw van ons zijn heengegaan, jolige en droeve nummers van rond 1910 worden afgewisseld met meer 'modern' werk uit de dertiger jaren.
Deze onverwoestbare band, die een glorieuze toekomst achter zich heeft, houdt zich wankel staande onder het motto: Los Pompadores in vergadering bijeen, gaan over tot de orde van de dag.
